Rebecca

Przez resztę nocy nie mogłam spać i dopiero nad ranem zapadłam w lekką drzemkę. Na szczęście budzik w moim pokoju działał bez zarzutów i do jadalni miałam całkiem blisko. To był jeden z wielu plusów wprowadzenia Praw Platona – wszystkie dzieci były wychowywane przez państwo i były równo traktowane. Nawet gdyby kogoś rodzice byli kryminalistami, on o tym nie wiedział i wszyscy traktowali go tak jak wcześniej. Każdy miał szansę zajść daleko jako Filozof, Żołnierz lub Rzemieślnik.

Inna sprawa, że dzięki temu trudniej było się spóźnić.

Stołówka była wielka, cała biało-niebieska – w kolorach Szkoły. Mogła pomieścić wszystkich uczniów na raz, ale do tej pory nigdy się to nie zdarzyło. Godziny podawania posiłków były w miarę luźne, więc można tu było przyjść jeśli tylko nie miało się zajęć.

Wybrałam sobie coś z bufetu, nawet nie patrząc co. Pragnęłam tylko zaszyć się z boku przy jakimś stoliku. Nie musiałam go długo szukać i już kilka minut później powoli przeżuwałam kanapkę. Chyba była z serem.

Miałam już odnieść naczynia, kiedy przysiadła się Doris. Lubiłam ją, tyle że zawsze było jej wszędzie pełno. Normalnie mi to nie przeszkadzało, ale wtedy było inaczej.

- Hej Becca! Co teraz masz? Ja mam zajęcia ze strategii. Nuuuuuuuuudy. Wolałabym praktykę. Albo lepiej garncarstwo. Lubisz garncarstwo? Tak, ty lubisz garncarstwo, mówiłaś mi to w zeszłym tygodniu…

Jak zwykle wpadłam w potok jej słów. Ona prowadziła rozmowę za nas obydwie, ja tylko czasami potakiwałam. Kiedy zrobiła przerwę, żeby zjeść choć trochę płatków z mlekiem przeprosiłam ją i powiedziałam że muszę już iść, bo się spóźnię, a salę mam daleko. To było tylko w połowie kłamstwo – pracownia od historii filozofii była na drugim końcu szkoły, ale dziś zaczynałam godzinę później.

Początkowo szłam szybkim krokiem, ale kiedy już oddaliłam się wystarczająco od jadalni zwolniłam do miłego spaceru. Zegary ostrzegały że jest już za dziesięć minut rozpoczną się pierwsze lekcje. Minęłam grupkę trzylatków trzymających się za rączki i grzecznie zmierzających do swojej sali. To byli pierwszoroczniacy, więc na razie nie mieli prawdziwych zajęć. Trzy pierwsze klasy to było tak zwane „przedszkole” pełne zabaw. Nawet nie jedli jeszcze na stołówce – nauczycielka przychodziła do ich pokoi i zaprowadzała do sali, gdzie spędzali resztę dnia. Jedli, bawili się i uczyli w swoim wąskim gronie. Grupy miały po kilkanaście osób, więc nauczycielki nie miały problemów z zapamiętaniem imion.

Przedszkole zmieniało się w Szkołę płynnie – było coraz mniej zabaw, aż w końcu na szóstym roku po prostu chodziło się na lekcje. Od czwartego roku dzieciaki przechodziły z opieki nauczycieli na opiekę dwunastoklasistów. Miało to nauczyć odpowiedzialności wszystkich piętnastolatków. Mieli opiekować się młodszymi tylko przez jeden rok, ale zazwyczaj zajmowali się nimi aż w wieku dwudziestu jeden lat stawali się pełnoletni i opuszczali Szkołę.

Ja co środę spotykałam się z Elizabeth, aż dwa lata temu opuściła szkołę i wyjechała poza miasto. Gdyby nie to, mogłabym się z nią spotykać w soboty, w dzień kiedy można było wychodzić ze Szkoły, ale tylko starszym uczniom. Ja już zaliczałam się do tej grupy.

Na korytarzu zrobiło się już pusto, drzwi się zamknęły. Minęłam paru ośmioklasistów, biegnących jak szaleni. Pewnie długo stali w kolejce na stołówce. Dlatego właśnie ja wstawałam wcześniej, nawet jeśli oznaczało to czekanie.

Niedługo później wszystkie dźwięki ucichły. Powoli przemierzałam szare, białe i niebieskie korytarze. Wspinałam się na schody, żeby po kilkuset metrach zejść w dół. Wjeżdżałam windą na górę, żeby później zjechać na dół. Szłam skrótami, pustymi pracowniami i pomieszczeniami gospodarczymi. Weszłam do ciemnego pokoju pełnego mioteł, żeby wyjść na środek białego korytarza na trzecim piętrze.

W końcu się zatrzymałam przed drzwiami nie wiele różniącymi się od innych. Nie musiałam patrzeć jaki to numer – doskonale wiedziałam że to jest 26E. Usiadłam na ławce pod salą i spojrzałam na zegarek. Wyglądało na to, że zostało mi jeszcze jakieś pół godziny. Westchnęłam. Szczerze mówiąc, wtedy chciałam tylko żeby ten dzień się skończył, a ja mogłabym spać.

Chyba zaczęłam przysypiać, kiedy przyszła Aurora. Jak zwykle miała rozczochrane włosy. Były długie, w kolorze drewna i często miałam wrażenie że dziewczyna wręcz w nich tonie. W porównaniu z jej drobnym ciałem były wielgachne.

Przez chwilę po prostu milczałyśmy kiedy ona się odezwała.

- Nie spałaś. – To nawet nie było pytanie.

- Aż tak widać? – zdziwiłam się. Kiedy rano patrzyłam w lustro, miałam wrażenie że wyglądam przyzwoicie.

Aurora wzruszyła ramionami, nic nie mówiąc. Próbowałam wymyślić co mogłabym powiedzieć, kiedy moim wybawieniem stał się dzwonek. Drzwi się otworzyły i uczniowie zaczęli wylewać się przez nie, jak jakaś monstrualna fala. Wiedziałam, że zaraz zapanuje tu prawdziwy ścisk, więc wolałam wślizgnąć się do sali.

Było tu tylko kilka ławek, ale za to siedmioosobowych. Parę miejsc już było zajętych. Nie miałam pojęcia, jak innym uczniom udało się tu wślizgnąć szybciej niż mnie, ale jednak. Niektórzy mieli naprawdę sporą wprawę w przedzieraniu się przez tłum.

Usiadłam na swoim miejscu. Chwilę po mnie przyszedł Dick. Pewnie zagadałby mnie, a ja nie byłabym mu wstanie powiedzieć, że nie mam ochoty z nikim rozmawiać, więc pewnie ciągnęłabym jakoś rozmowę. Z resztą, gdybym mu powiedziała, zapytałby mnie, co się stało. Nie miałam ochoty nikomu mówić o śnie.

Jak zwykle moim wybawieniem okazał się być dzwonek. Nie ocalił mnie jednak od kolejnej lekcji o Platonie. Od siódmej klasy, rok w rok rozmawialiśmy o nim na Historii Filozofii. Był to najbardziej szczegółowo omawiany filozof i niemal każdy znał na pamięć jego poglądy.

Otóż Platon twierdził, że świat jest zbudowany z idei i z rzeczy. Te pierwsze są doskonałe, a więc wieczne i niematerialne. Rzeczy są natomiast próbą człowieka do zbliżenia się do idei. Mimo wszystko, nawet najbliższa idei rzecz nie może być doskonała, bo jest materialna.

Nauczycielka na przykład zawsze brała krzesło. Podnosiła wysoko jeden z taboretów i wygodne nauczycielskie krzesło. I jedno, i drugie było krzesłem. A więc czemu się różnią? Bo są rzeczami.

Człowiek był natomiast wyjątkiem. Był rzeczą, bo miał ciało i był ideą, bo miał duszę. Dusza składała się z trzech części: rozumnej, impulsywnej – czyli emocjonalnej – i zmysłowej.

Z każdą należy dążyć do doskonałości. Jeśli doskonale używa się części rozumnej powstaje mądrość, impulsywnej – męstwo, a zmysłowej umiarkowanie.

Z tego wszystkiego wychodzi sprawiedliwość.

Dlatego tak  też miało działać państwo Platona. I teraz działa. Częścią rozumną kraju są filozofowie, to oni rządzą i wydają wyroki. Częścią impulsywną są wojskowi, to oni muszą być mężni broniąc karu. Natomiast całym państwem jest cześć zmysłowa, inaczej rzemieślnicy. To oni wszystko tworzą.

Żeby to wszystko trzymało się umiarkowania, władza miała dużo na głowie. To oni wybierają rozrywkę i kulturę. Oprócz tego wychowują dzieci i sfajtają małżeństwa. Jaka byłaby inaczej szansa że znajdziesz swoją drugą połówkę wśród tylu osób. Ponad to, nie rozbija się małżeństw.

Była też kwestia jaskini. To właśnie ją dzisiaj omawialiśmy. Platon stworzył metaforę życia, porównując go do jaskini. W jej wnętrzu siedzą ludzie. Za nimi jest jakieś źródło światła. Ktoś stoi między nimi a światłem i puszcza niesamowite cienie. Ludzie obserwują na ścianie wiele niesamowitych cieni. Nie znają niczego innego, więc uważają to za prawdziwe życie.

Żeby poznać prawdę, należy się odwrócić, wstać i wyjść z jaskini.

Nauczyciele zawsze za przykład podawali uczniów, którzy uważają że najważniejsza jest szkoła, ciągle z kimś rozmawiają i nie uważają na lekcjach. Tak jak Doris.

-…przecież wszyscy wiedzą że jesteście tu tylko po to, żeby się uczyć! – przedrzeźniała nauczycieli, kiedy byłyśmy na stołówce. – Co z tego, że to całe siedemnaście lat!

Kiedy znowu zadzwonił dzwonek byłam pierwsza przy drzwiach. Przez resztę dnia biegałam z pracowni do pracowni, ciałem obecna, ale duchem już nie do końca. Na przerwie obiadowej ze stołówki tylko wzięłam jedzenie i zostałam na korytarzu. Koniec zajęć przywitałam z ulgą.

Próbowałam się uczyć, ale niewiele mi z tego wyszło. Wiedziałam, że bez systematycznej pracy gorzej zdam testy i w przyszłym roku zostanę przydzielona do słabszej grupy na zajęciach… A mimo wszystko i tak nie potrafiłam się zmusić do nauki.

Po prostu poszłam spać. Wyciągnęłam się na łóżku z zadowoleniem i szybko zasnęłam.

Znowu śniłam.